Oto fragment opowiadania, które "tworzę" na SmoczymWzgórzu (moim blogu, który współtworzę z każdym chętnym, kto chce wtrącić wymyśloną historię wymyślonego bohatera do opowiadania). Wstawiam je tutaj tylko i wyłącznie...hm, dla oceny? Nie wiem, jak wam się spodoba, to może wkleje część kolejną.
Tak, występują w nim różne postacie i wątki z różnych książek...taki już jest urok tych opowiadań.

***
(...)Obudziłam się w podwieszonej pod sufitem klatce, w jakimś ciemnym, obskurnym miejscu. Leżałam zwinięta w kłębek. Miałam zdrętwiały kark i nogi, więc każdy ruch powodował paskudne mrowienie.

Oczywiście wiedziałam, sama nie wiem skąd, że aby choć marzyć o ucieczce, musiałabym jak najszybciej wziąć się w garść, ale za nic nie byłam w stanie nawet ruszyć ręką. Wizja, a potem przebudzenie w zupełnie innym miejscu, w wszechobecnym smrodzie zgnilizny i rozkładających się ciał całkowicie odbierało mi siły i chęć walki.

Nie mam siły uciekać...Poza tym jestem w cholernej klatce! I jak, do jasnejcholery, się tu znalazłam?! Jakim cudem nagle byłam tam, w Ellesmerze, a teraz jestem tu?!

Lekko odwróciłam głowę i zauważyłam, że nie jestem sama. Na środku pokoju stał postawny, wysoki mężczyzna w brązowej szacie. Na głowę zarzucony miał kaptur. Był odwrócony do mnie plecami, ale wiedziałam, że to on. Mruczał coś pod nosem, żadne ze słów nie docierało jednak do mnie.

Postanowiłam dać znak, że już nie śpię. Nie miałam pojęcia, jaki przyniesieto skutek, ale targało mną dziwne przeświadczenie, że oprawca bynajmniej niechce mnie zabić. Po coś ją w końcu zamykał w tej klatce. Szarpnęłam ją i rozbujałam.

Skrzypnęła przeciągnięta przez uchwyt gruba jak kciuk lina, zatrzeszczały stare pręty i... nic. Mężczyzna nie odwrócił się ani nie przestał mamrotać. Tak właściwie to nawet zaczął robić to nawet głośniej.

Zamknęłam oczy i w myślach kolejny raz spróbowałam wezwać Argena.

-Nic Ci to nie da, Kłamczyni - rozległ się głos.

Rozpoznałam go, to był głos zakrwawionego mnicha z mojej wizji. Niewiedziałam, czemu nazwał mnie Kłamczynią.

Nie miałam siły odpowiedzieć. Zwinęłam się na powrót w kłębek i zacisnęłam powieki modląc się, by był to sen.

-Coś w tym stylu.

Nie zrozumiałam. Podniosłam głowę, ale ta bezwładnie opadła na dno klatki.

-Słucham?

-Tak, to coś w stylu snu. Tyle, że Ty nie śnisz.

Przeklęłam wściekła.

-Stoisz sobie...wygodnie Ci? Mi nie. Leżę na dnie klatki, a w bok i połamane żebra wbijają mi się pręty klatki...nawet mnie nie denerwuj.

Nieznajomy uśmiechnął się.

-Widzę, że zbyt towarzyska nie jesteś, Kłamczyni.

-Że co?

-Kłamczyni-rzucił, po czym usiadł na podłodze, wbijając wzrok w ziemię.

-Czemu 'kłamczyni'?

-Tak się nazywasz. I nie kwestionuj tego.

Prychnęłam.

-Posłuchaj Kłamczynio, jest sprawa która jest teraz najważniejsza. Jestem z Zakonu, tak jak pewien facet, który odwiedzał twoją koleżankę. A właśnie,przekaż jej, że stary nie żyje...

Zacisnęłam zęby. Kolejna ofiara.

-...tyle że on był tym raczej dobrym, a ja tą złą stroną mocy. Jeśli chcesz, wytłumaczę Ci.

-Proszę, gadaj do woli. Niewiele mnie to obchodzi.

-Nie to nie-rzucił.

Zamilkł na chwilę. Wkurzyło mnie to jeszcze bardziej.

-Po co tu jestem?

-Jesteś tu dlatego, że mam cię poinformować i ostrzec.

-Ostrzec? Przecież Ty jesteś "ten zły"...

-Owszem. Ale Ty jesteś nam potrzebna- musimy ciebie chronić, dopiero potem ciebie zabijemy.

-Cóż za satysfakcjonująca alternatywa-mruknęłam.

Nieznajomy wykrzywił usta w grymasie, który miał chyba oznaczać uśmiech.

-Nie zdążysz, nim Zakon wszystkich was zniszczy. Nie możesz, ale i musisz czekać.

-To jest ostroga. A informacja?

-Ktoś na ciebie czeka. Ale musisz tego kogoś nieźle poszukać.

-No i dziękuję. Czy teraz, z łaski swojej, możesz coś zrobić, żeby mnie tu już nie było?

Nieznajomy uśmiechnął się.

-Na imię mi Samael, Kłamczynio. ...

-Brawo. No wreszcie wydukałeś swoje imię.

-A co do twego pytania, to w swoim czasie wrócisz z powrotem. Na razie to...-urwał.

Wyjął zza pasa nóż i podszedł centralnie pode mnie. Wyszarpnął moją rękę między drutami klatki i z całej siły wbijając nóż, wyrył mi na dłoni jakiś znak.

Sapnęłam z bólu, ale mimo prób, nie udało mi się wyrwać ręki. Jedynie bardziej bolało.

Gdy ten skończył, krew z noża zebrał do dziwnego, miniaturowego pucharka, a ja poczułam, jak wszystko wiruje...

Nie wiedziałam gdzie byłam, wszystko się kręciło...

...Już niedługo się dopełni...

Krzyknęłam. Otworzyłam oczy. Ujrzałam nad sobą przerażoną twarz elfki.

Zszokowana zerwałam się, ale ktoś mnie przytrzymał.

-Nie-usłyszałam ciche skarcenie. Powiedział to jakiś znajomy głos...

Nie rozpoznałam go. Dlaczego? Bo dopiero po chwili zorientowałam, iż jestem naprawdę skaleczona. I wraz z krwią, ulatywała ze mnie resztka energii. Dlatego też straciłam przytomność.(...)
***